Martin Heidegger Forfattaren av Sein und Zeit: Eit radikalt spørsmål | Referansar |...
EinskildmennFødde i 1889Døde i 1976Filosofar på 1900-taletTyske filosofar
26. mai1976Freiburg im Breisgau12. september188926. mai1976MeßkirchFreiburgJean-Paul SartreeksistensialismenEdmund HusserlAristotelesPlatonSokratesførsokratane
Martin Heidegger | |
Fødd | 26. september 1889 Meßkirch |
Død | 26. mai 1976 |
Yrke | filosof, lyrikar, universitetslærar |
Martin Heidegger på Commons |
Martin Heidegger (12. september 1889–26. mai 1976) var ein tysk filosof som blei fødd i Meßkirch og døydde Freiburg.[1] Han reknast som ein av dei viktigaste og mest originale tenkjarane på 1900-talet,[2] blant anna gjennom den sterke påverknaden han hadde på Jean-Paul Sartre og utviklinga av eksistensialismen.
Forfattaren av Sein und Zeit: Eit radikalt spørsmål |
Heidegger var inspirert av Edmund Husserl, og utvikla sin eigen variant av fenomenologi med utgangspunkt i spørsmålet «Kva vil det seie å vere». Etter Heidegger si meining blir verbet «å vere» brukt på ein innforstått måte som det ikkje er grunnlag for. Han meiner òg at filosofien har gløymt sine opphavlege problemstillingar sidan Aristoteles, Platon, Sokrates og førsokratane. Heidegger set seg derfor føre å utleggje premissane for å stille spørsmålet om tilværet på nytt i Sein und Zeit frå 1927. Han argumenterer for at tilværet må undersøkjast gjennom noko som er, og for at det mest nærliggjande verande å undersøkje, er det som er til stades i verda og stiller spørsmålet. Han kallar det Dasein, noko som grovt sett svarer til mennesket sjølv.
Verket har blitt utlagt som ein antropologi av til dømes Guttorm Fløistad i Heidegger. En innføring i hans filosofi (Pax 1968). Fløistad peikar der på at han ikkje oppfattar det som at Sein und Zeit er meint som ein antropologi i utgangspunktet, men at verket likevel kan tolkast sånn.[3]
Referansar |
↑ Store norske leksikon på nett om Heidegger
↑ Internet Encyclopedia of Philosophy om Heidegger
↑ Guttorm Fløistad: Heidegger. En innføring i hans filosofi (Pax Forlag, Oslo 1993), s. 28-31
|