Ttyjukl

Dr. Byrds & Mr. Hyde er det sjuande albumet til det amerikanske rockebandet The Byrds og det kom ut i mars 1969 på Columbia Records.^[1][2] Bandet blanda her enkel countryrock med hardare psykedelia, noko som gjev albumet den stilmessige todelinga som tittelen tilseier.^[3][2]
Albumet var det første med den nye besetninga Clarence White (gitar), Gene Parsons (trommer), John York (bass) og originalt bandmedlem Roger McGuinn (gitar).^[2]Dr. Byrds & Mr. Hyde er unik i diskografien til The Byrds som det einaste albumet der McGuinn syng solovokal på alle songane.^[4]

Albumet nådde berre 153. plassen på Billboard Top LPs-lista i USA, men 15. plassen på UK Albums Chart i Storbritannia.^[5][6] Singelen «Bad Night at the Whiskey» kom ut før albumet den 7. januar 1969, men selde dårleg og gjekk inn på listene noko stad.^[7] Ein singel som kom ut like etter Dr. Byrds & Mr. Hyde og som ikkje er med på dette albumet, ein coverversjon av Bob Dylan sin «Lay Lady Lay», nådde 132. plassen på Billboard-lista i USA.^[8][9]Dr. Byrds & Mr. Hyde oppnådde den lågaste plasseringa på albumlista i USA av alle albuma til bandet.^[10]

Bakgrunn |

Etter Gram Parsons slutta i bandet, fann sologitaristen Roger McGuinn og bassisten Chris Hillman ut at dei måtte finne ein erstattar for dei komande konsertane sine.^[11][12] Ein konsert på Newport Pop Festival var like om hjørnet og McGuinn og Hillman handla raskt for å hente inn den tidlegare studiogitaristen deira, Clarence White.^[12] White, som hadde spelt som studiomusikar på dei tre førre Byrds-albuma, vart invitert med som fulltidsmedlem i juli 1968.^[13][14] Etter konserten på Newport Pop Festival, sa White i frå om at han var misnøgd med trommeslagaren i bandet, Kevin Kelley, og overtydde etter kort tid McGuinn og Hillman om å erstatte Kelley med Gene Parsons (ikkje slektskap med Gram), ein ven av White frå tida då dei spelte i lag i bandet Nashville West.^[12][15][16]

Den nye besetninga med McGuinn, Hillman, White og Parsons - var i lag i mindre enn ein månad før Hillman slutta for å skipe The Flying Burrito Brothers med Gram Parsons.^[15][16] John York, ein studiommusikar som hadde turnert med Johnny Rivers og The Mamas & the Papas, vart leigd inn som erstattaren hans på bass.^[10] Den nye besetninga med McGuinn og White på gitar, vart av kritikarar og publikum rekna som mykje flinkare på konsertane deira enn dei tidlegare variantane av The Byrds hadde vore.^[17]

Med så mange endringar i bandet, valte McGuinn å syngje solovokal aleine på det nye albumet deira, for at det lydmessig ikkje skulle vere så mange endringar. McGuinn meinte at det kom til å bli for forvirrande for fansen om fleire ukjende stemmer kom fram så tidleg, så White, Parsons og York fekk berre syngje korvokal under innspelinga av albumet.^[4]Dr. Byrds & Mr. Hyde er derfor det einaste albumet i Byrds-katalogen, der McGuinn syng solo på alle songane.^[4]

Før innspelinga av albumet hadde produsenten Gary Usher, som hadde arbeidd med bandet på dei tre førre albuma, fått sparken av Columbia Records for å ha brukt for mykje pengar på innspelinga av Chad & Jeremy-albumet Of Cabbages and Kings.^[4] Bandet måtte derfor velje ein ny produsent og valet fall på Bob Johnston, som hadde vore produsenten til Bob Dylan sidan 1965.^[4][18] Til slutt var ikkje bandet nøgd med arbeidet til Johnston på Dr. Byrds & Mr. Hyde og det vart derfor det einaste albumet deira som vart produsert av han.^[3] Johnston produserte derimot singelen «Lay Lady Lady» i mai 1969, som ikkje var med på noko album.^[19] Då gjorde han bandet sint ved å overdubbe kvinneleg korsong oppå innspelinga utan løyve frå The Byrds.^[19] Då singelen stoppa opp på 132. plassen på Billboard-lista, fann bandet ut at dei ikkje skulle arbeide med Johnston igjen.^[9][19]

Innspeling |

Studioinnspelinga for albumet byrja 7. oktober 1968 og ni songar meint for albumet vart spelte inn den månaden.^[20] Blant desse songane var «Nashville West», ein instrumental skriven av Parsons og White i tida dei spelte i countryrockgruppa med same namn, og «Your Gentle Way of Loving Me», ein song Parsons og Gib Guilbeau tidlegare hadde gjeve ut på singel i 1967.^[21][22]

Ein annan song under desse innspelingane var McGuinn sin «King Apathy III» om politisk apati og fordelane med landleg idyll som ein motsats til det utsvevande livet i rockemiljøet i Los Angeles.^[8][21] Under oktober-innspelingane vart det òg gjort eit forsøk på den tradisjonelle songen «Old Blue»,^[23] som McGuinn opphavleg hadde lært seg ved å sjå på Bob Gibson og Bob Camp i klubben Gate of Horn i Chicago attende i april 1961.^[16] «Old Blue» er den første av tre songar om hundar som The Byrds spelte inn: Den andre og tredje var «Fido» frå Ballad of Easy Rider og «Bugler» frå Farther Along.^[24][25] «Old Blue» var første gongen Byrds nytta ein StringBender designa av Parsons og White slik at White kunne etterlikne lyden av ein pedalsteelgitar på hans Fender Telecaster.^[4]

Dei spelte inn «Bad Night at the Whiskey», som vart gjeven ut på singel to månader før albumet kom ut.^[16][21] Songen var kalla opp etter ein skuffande konsert på Whisky a Go Go og var skriven i lag med Joey Richards, ein ven av McGuinn. «Bad Night at the Whiskey» hadde ein antydande tekst som hadde lite eller ingenting med tittelen å gjere.^[4]

The Byrds spelte òg inn ein versjon av Dylan og Rick Danko sin «This Wheel's on Fire» i oktober 1968, men denne versjonen av songen kom ikkje med på albumet.^[20] «Stanley's Song», skriven av McGuinn og venen Robert J. Hippard er òg frå desse innspelingane, men kom til slutt ikkje med på det endelege albumet.^[21]

Ein annan song som vart spelt inn i oktober 1968 var McGuinn- og Gram Parsons sin «Drug Store Truck Drivin' Man».^[4][16] Songen vart skriven av paret i London i mai 1968, før Parsons slutta i bandet, og var inspirert av den frekke mottakinga dei hadde fått då dei vitja radioprogrammet til den legendariske radioverten Ralph Emery i Nashville.^[4][8] Den bitande teksten omtalar ei rekkje stereotypiske redneck-personar, med ein klassisk, countryaktig 3/4-takt. Teksten byrjar med «He's a drug store truck drivin' man/He's the head of the Ku Klux Klan.»^[26][27] Emery var ikkje medlem av klanen.^[4] Songen vart sidan framført av Joan Baez på Woodstockfestivalen i 1969 og dedisert til den dåverande guvernøren i California, Ronald Reagan.^[8] Baez sin versjon av songen finst på albumet Woodstock: Music from the Original Soundtrack and More.^[28]

Ein acetatversjon av Dr. Byrds & Mr. Hyde med sju spor skal eksistere, datert 16. oktober 1968.^[29] På det tidspunktet bestod av albumet av songane «Old Blue», «King Apathy III», «Drug Store Truck Drivin' Man» og «This Wheel's on Fire» på side ein, med «Your Gentle Way of Loving Me», «Nashville West» og «Bad Night at the Whiskey» på side to.^[29]

The Byrds vendte attende til studio 4. desember 1968, for å spele inn «This Wheel's on Fire» på ny.^[16] The Byrds spelte òg inn to songar som var skriven for filmen Candy i 1968.^[16] Av desse to songane vart «Child of the Universe», skriven av McGuinn og filmmusikkomponisten Dave Grusin, nytta i filmen,^[30] medan songen skriven av McGuinn og York ikkje vart nytta.^[8] Ein medley av Dylan-songen «My Back Pages» i lag med ein instrumental kalla «B.J. Blues» og ein jamversjon av bluesstandarden «Baby What You Want Me to Do» vart òg spelt inn i desember.^[20]

Utgjeving og mottaking |

Dr. Byrds & Mr. Hyde kom ut 5. mars 1969 i USA og 25. april 1969 i Storbritannia.^[1] Som det førre Byrds-albumet Sweetheart of the Rodeo, vart dette albumet berre gjeve ut i stereo i Amerika, men kom i både mono og stereo i Storbritannia.^[1]Dr. Byrds & Mr. Hyde selde dårleg i USA og det nådde berre 153. plassen på Billboard Top LPs-lista, den lågaste plasseringa deira i heile karrieren, ein plass lågare enn det seinare albumet Farther Along.^[3][10] Albumet gjorde det langt betre i Storbritannia der det nådde 15. plassen på UK Albums Chart.^[6] «Bad Night at the Whiskey» vart gjeven ut på singel 7. januar 1969, men nådde verken Billboard Hot 100 eller UK Singles Chart.^[7]

Den schizofrene karakteren til musikken og albumtittelen går att i fotosekvensen på baksida av omslaget, der bandet byter frå astronautdrakter til cowboyutstyr.^[10] Den psykedeliske rocken på «Bad Night at the Whiskey» og «This Wheel's on Fire» står side om side med den Bakersfield-aktig countryrocken på «Nashville West» og «Drug Store Truck Drivin' Man».^[4] Trass i at albumet berre har ti songar, er Dr. Byrds & Mr. Hyde det lengste enkeltalbumet til The Byrds, med ei lengd på omkring 35 minuttar. Berre dobbeltalbumet (Untitled) er lenger.

Albumet fekk stort sett positive meldingar då det kom ut og den kjende kritikaren Robert Christgau meinte albumet var «førsteklasses Byrds, kan absolutt tilrådast.»^[10][31] Johanna Schrier i The Village Voice skildra albumet som «glatt og like sterkt som ein blanda whisky», og meinte vidare at det var «dels i slekt med Sweetheart of the Rodeo, dels ein syreaktig avkom av Notorious Byrd Brothers.»^[3] I Storbritannia gav Record Mirror albumet fire av fem stjerner og sa «britiske fans vil like dette meir enn Sweetheart.»^[32]Disc var særleg entusiastisk og sa «Dette er det beste albumet deira sidan kanskje Younger Than Yesterday, og illustrerer perfekt dei to heilt forskjellige sidene av gruppa: den ekstreme elektroniske rocken og den landsens, twangy countrymusikken.»^[32]

I nyare tid skrive Mark Deming på Allmusic at albumet «synte at det framleis var liv att i The Byrds, men indikerte òg at dei ikkje var attende i toppfart enno.»^[2]David Fricke i Rolling Stone har skildra albumet som «det store gløymde Byrds-albumet», men skreiv òg at «det verka tamt i måten det var avhengig av det kjende.»^[10]

Innhald |

Side ein |

Side to |

Bonusspor på 1997-utgåva |

Medverkande |

Henta frå The Byrds: Timeless Flight Revisited og So You Want To Be A Rock 'n' Roll Star: The Byrds Day-By-Day (1965-1973).^[16][20]

The Byrds

• 
  Roger McGuinn – gitar, solovokal
  


• 
  Clarence White – gitar, korvokal
  


• 
  John York – elektrisk bass, korvokal


• 
  Gene Parsons – trommer, munnspel, banjo, korvokal

Andre medverkande

• 
  Lloyd Green – pedalsteelgitar på «Drug Store Truck Drivin' Man»

Kjelder |